Als ik iets moet doen, een blog schrijven bijvoorbeeld, of de correcties voor de proefdruk van
mijn boek dan doe ik dat thuis. Sinds we hier zijn is een terrasje af en toe mijn kantoor.
Daarvandaan verzend ik wat nodig is en meteen daarna klap ik resoluut mijn tablet dicht om
rond me naar het Griekse leven te kijken. Overigens zie ik veel toeristen en veel Grieken op
hun telefoon kijken op mijn terras/kantoor. Maar om bij het internet- en televisieloze leven te
blijven, ik kan het echt iedereen aanraden eens een tijdje uit te zoomen.
Ik vind Lesbos een schoon eiland. Niet echt veel troep zoals oude auto’s langs de wegen.
Maar erg milieubewust zijn de eilandbewoners nog niet. Niemand heeft een eigen afvalbak,
er staan her en der in de wijken containers waar je alles in kan gooien. Door elkaar wel te
verstaan, afvalscheiding is er niet bij. De poezen die rond de bakken leven zijn er blij mee, ze
krabben de zakken open op zoek naar voedsel.
Bij ons worden de bakken die op de hoek staan dagelijks geleegd. Ik kijk altijd met
bewondering en huivering naar de mensen die dat werk moeten doen. Opengekrabde
vuilniszakken stinken behoorlijk. Ergens is er wel vaag een idee dat je afval zou kunnen
scheiden. Bij mijn weten zijn er drie milieubakken in ons dorpje. Maar die heeft de gemeente
net buiten het dorp geplaatst en welke dorpsbewoners gaan nu met hun afval een eind lopen?!
Sinds juli 2018 mogen er geen plastic zakjes meer worden meegegeven in de supermarkt en
moet je ervoor betalen. Dat is een klein goed begin om mensen wat milieubewuster te maken.
Voorheen werden de zakjes bij bosjes meegenomen om thuis te gebruiken voor van alles en
nog wat, van zakje in je emmertje in het toilet tot tuinafval in weggooien. We waren
afgelopen week in een grote supermarkt in Kalloni. Op de groenteafdeling konden we kiezen.
De tomaten in een papieren of plastic zakje doen, ze hingen er allebei. Wij kozen uiteraard
voor de papieren zakken. Het meisje wat onze boodschappen bij de kassa afrekende was het
daar duidelijk niet mee eens. Ze deed doodleuk al onze papieren zakken in een plastic
exemplaar.
In ons buurtje wonen alleen maar Grieken. Dat is goed voor mijn Grieks want niemand
spreekt Engels. Eigenlijk is het hele dorpje natuurlijk een beetje een buurtje. Iedereen is een nicht of neef van die weer getrouwd is met of gescheiden van. Iedereen is hartelijk naar ons toe misschien vinden ze ons een beetje vreemd met onze eetgewoonten maar als ze dat al vinden laten ze dat
niet merken. Buurtbewoners brengen plantjes voor in de tuin of een bosje munt want nu is het de tijd dat de munt gedroogd wordt voor de wintertijd.
Dimitrios Mandanis in zijn atelier
op Lesbos
In het dorp waar we wonen is nog zo’n ouderwetse kleermaker aan het werk. We zagen Dimitrios bezig
in zijn atelier toen we er langs liepen. Mijn lief heeft
een kapotte broek en vroeg natuurlijk of hij die kon
maken. En ja, dat kon hij wel. Een paar dagen later
stond er ineens een man met een scooter voor ons
tuinhek. Het bleek de kleermaker te zijn die de broek op kwam halen.
Hoe weet hij nu waar wij wonen? Dat zal dan wel te maken hebben met het iedereen kent
iedereen verhaal. Verbaasd gaven we de broek mee. Zo’n twintig minuten later kwam de kleermaker weer terug gescooterd met de gemaakte broek. Wat kost het vroegen wij? ‘Tipota‘ (niets) zegt de kleermaker met een stralende lach. Dan scootert hij snel verder want
hij moet naar zijn tuin om voor de tomaten te gaan zorgen.
Foto’s zijn gemaakt en geplaatst met toestemming van Dimitrios.
