Maar toen op 15 juni de grens weer opende waren wij er inmiddels niet meer zo van
overtuigd dat we met plezier in een vliegtuig wilden stappen. Dus overwogen we met auto en
hond via Italië te reizen. Ware het niet dat onze auto natuurlijk in Griekenland staat. En er
gebeurden ineens zoveel dingen in onze familie dat het maar goed was om hier te zijn.
En zo raakt Griekenland en ons leven daar wat op de achtergrond. Werk hebben we ook niet
daar deze zomer, geen toeristen dus geen enkele behoefte aan gidsen. Dus zingt de heimwee
rond in mijn hart. Hij zingt met golvende bewegingen op en af als eb en vloed aan de
Nederlandse stranden.
Soms maakt hij me bijna letterlijk ziek. Dan word ik ‘s ochtends wakker met een onbestemd gevoel van verlangen. In gedachten sta ik op in een ander land. Ik loop mijn tuin in, de poezen dansen mee. In de vroege ochtend voordat de hitte arriveert geef ik de moestuin water. Dat zachte licht, die belofte van weer een mooie dag. Op het zeeterras drink ik mijn thee, er is alleen maar stilte op onze berg. Op het
geluid van de geitenbelletjes na, Yannis is op pad met zijn kudde ook voor de hitte komt.
De zee is stil, λάδι noemen de Grieken het. Zo glad als olijfolie. Het duurt nu nog even voor
de eerste mensen beneden me aan het strand verschijnen, kleine stipjes op het pad. Wat kan ik
dat eenvoudige leven missen. Het trage ontluiken van een dag. De kleine fijne dingen van het
leven onder de Griekse zon.
Op mijn scooter naar het stadje rijden om bij het groentestalletje van Pedro wat fruit en eitjes
te kopen. Op het pleintje zit een vriendin achter haar kopje koffie, ze wenkt me. Ons pleintje
is dé sociale ontmoetingsplaats net als de super van Theologia overigens. Of ik stop bij het
winkeltje van mijn vriendin Doris.
We zitten buiten voor de deur in de schaduw en kijken naar de boten die een nieuwe lading
toeristen uitspugen. Even is het dan druk op de kade, daarna keert de rust weer. Omdat
Patmos maar 35 km² groot is en alle wegen zich langs de zee slingeren is er altijd dat
spectaculaire uitzicht als ik weer naar huis scooter. Ik ken geen ander Grieks eiland met zulke
betoverende uitzichten. Iedere keer als we mensen een rondleiding geven zien we de
schoonheid ook weer door hun ogen.
De kleur van Griekenland, wat kan ik de kleur van Griekenland missen. Het intense licht waardoor alles in mijn leven lichter lijkt. Vanuit Nederland denk ik aan mijn kleine rots in de intens blauwe zee.
Ik bid ervoor dat iedereen gezond mag
blijven. De aantallen van besmetting met
het coronavirus lopen dramatisch hard op
in Griekenland momenteel. Dat kon natuurlijk niet uitblijven na het openen van de grenzen maar laat dit gedoe mijn kleine eiland overslaan waar er geen enkele medische voorziening is.
Het is augustus, 15 augustus is een belangrijke dag in Griekenland. Maria ten Hemelopneming. Bovendien mijn naamdag, het blijft speciaal een naamdag te hebben. Patmos, wat het tweede
Jeruzalem wordt genoemd, stroomt vol met pelgrims onder normale omstandigheden.
In heel Griekenland wordt 15 augustus uitbundig gevierd en op Patmos is het één van de
hoogtepunten der religieuze feesten. De processie door Chora is een hoogtepunt in het jaar.
De smalle straatjes lopen vol mensen, ieder jaar liepen we mee. Dit jaar zijn alle processies
afgelast, het zal stilletjes zijn in Chora. Voor ons ook dit jaar, het coronaverhaal zette ons
leven op zijn kop. Het huis op de berg staat leeg, de poezen zijn opgevangen door mijn
Griekse buurvrouw. Af en toe stuurt ze foto’s, ze zien er welvarend uit. En zo nu en dan stuurt
ze foto’s mee van onze baai. Een diepe zucht ontsnapt me.
Ik denk aan de stilte, de stille avonden op ons terras, alleen maar sterren aan de hemel. Geen
enkele lichtvervuiling. Een bootje heeft aangemeerd en blijft deze nacht liggen. We kijken
geen tv en missen niets. Weinig nieuws komt binnen op die manier. Ons nieuws halen we uit
de stand van de sterren. Een enkele mug begint om me heen te zoemen, tijd om naar binnen
te gaan om te gaan slapen. Want morgenochtend begint de dag weer vroeg.
Blijf gezond mijn Griekenland. Mijn gebeden gaan ook uit naar alle vluchtelingen in de kampen die
opgesloten op het moment en waar we eigenlijk weinig tot niets meer over horen. Onlangs is bekend gemaakt dat er voor reizigers uit verschillende landen een negatieve coronatest nodig is om Griekenland binnen te komen. Daar prijkt Nederland
weer op die lijst. De test moet 72 uur vooraf zijn afgenomen op eigen kosten hier in Nederland. Ik weet niet of dit het toeristenseizoen helemaal de nek gaat omdraaien. Maar ik geloof wel dat Griekenland de juiste keuze maakt. Gezondheid voorop.
Μου λείπεις.
