Ligt het nu aan mij of klagen Grieken gewoon heel veel?
Nederlanders mopperen maar dat is toch weer anders.
Misschien ligt het aan de taal, liggen de nuances net even anders. Dat zou het kunnen zijn.
Afgelopen week begon het al met K die bezig is zijn winkeltje in te richten voordat de eerste toeristen op het eiland aankomen.
Terwijl in Nederland de lente is losgebarsten zitten wij te vernikkelen van de kou.
Het begon al toen we van Athene waar de zon nog volop scheen in het kleine rammelbak vliegtuigje van Olympic Airway stapten. Beetje turbulentie onderweg en wat maakt dat ding een herrie maar tegen de tijd dat we Mythilini naderden barstte de hemel pas echt open.
Als je een Griek ziet, man of vrouw, zie je een telefoon aan het oor of in de hand. De mobiele telefoon maakte een ongekende opmars bij de Grieken, soms lijkt het of ze de hele dag aan het bellen zijn. Het telefoneren gaat overal en altijd voor alles.
In alle jaren dat wij in Griekenland hebben gewoond ging het huren van een huis op ongeveer dezelfde manier. Je vraagt een beetje rond en voor je het weet heb je tig huizen bekeken.
15 augustus wordt in Griekenland groots gevierd.
Ik vond het altijd een speciale dag. Niet alleen omdat het mijn naamdag is wat ik ook bijzonder vind maar sinds we naar Patmos verhuisden ging ik meer en meer de betekenis en dat hele mooie van deze dag ervaren. Het is de dag dat de Heilige maagd Maria aan het einde van haar aardse leven met lichaam en ziel wordt opgenomen in de Hemelse glorie.
Ook al wonen we nu niet meer op Patmos, dit kleine eilandje zullen we altijd in ons hart ❤️ meedragen. Het was dan ook ontzettend leuk om deze blog te schrijven en meteen weer zoveel herinneringen op te halen.
DE 10 LEUKSTE RESTAURANTS OP PATMOS (volgens mij dan)
Ergens op een warme dag in mei zie ik je voor de eerste keer. We wonen op het eiland Patmos en zitten op een terras aan de haven als je langs komt lopen. Een mager zwart scharminkeltje op kippenpootjes. Je volgt een toerist die een plastic tasje draagt. Hongerig kijk je verlangend naar het tasje. Misschien zit er iets te eten in?
De dagen daarna zie ik je steeds, op zoek naar eten en drinken, scharrelend en bedelend op terrassen en bij restaurants. Bij de slager zit je op de stoep, ik zie dat je van een toerist een broodje krijgt.
We rijden naar het zuiden. Naar de golf van Geras. Net als vogels die naar het zuiden vliegen
moet ik weer gaan, het kan niet anders, mijn hart wil die kant uit. En ja, meteen als we de
afslag nemen en de hoofdweg naar Mytilini verlaten klopt werkelijk alles weer, iedere keer.
Het is net of er een plaatje wordt omgedraaid. Want daar ligt de zee voor ons, de intense
blauwe zee die langs de kustweg met ons meeglijdt. We zijn thuis.
Nu we hier een aantal maanden zijn beginnen we een beetje de balans op te maken. Hoe voelt dit eiland tot nu toe sinds we hier in de jaren negentig voor het laatst waren? Heel wisselend moet ik zeggen. Omdat Lesbos het op twee na grootste eiland van Griekenland is kun je onmogelijk alles in een paar maanden bekijken. Soms mis ik nog steeds de witte huisjes van ons vorige eiland Patmos…
‘Oh Panagia mou’ roept Zeta van de bakker en ze slaat gauw een kruisteken. Zeta de vertelster over het pad van haar leven. Een leven van hard en veel werken de hele zomer lang. Zijzelf en haar man. Ook nog voor twee kleine kindjes zorgen en nauwelijks vrije tijd…