De laatste tijd passeren er mensen uit Nederland ons huisje die erover beginnen dat zij ook zo graag naar Griekenland willen verhuizen. Er zijn ontzettend veel Nederlanders op vakantie in Lesvos merken wij. Hartstikke fijn voor het eiland na alle crisis jaren! De opmerkingen dat ze er ook over denken of dromen om hier een huisje te hebben snap ik. En toch is dit geschreven stukje juist voor hen.
Al voordat we naar Griekenland vertrokken hadden we besloten eens een tijdje zonder
internet en televisie te gaan leven. Eigenlijk net zoals we dat op Patmos deden, hoewel we daar wel een internet aansluiting hadden. Nu allebei niet hier. Midden in het seizoen van de serie over boeren die een vrouw zoeken. Ja ik geef het ruiterlijk toe, ik keek daar ontspannen
naar. Maar voor de laatste aflevering op tv was vertrokken wij. Nu zou ik nooit weten hoe het afliep met Maud en de boer van wie ik de naam nu niet meer
weet. Inmiddels na iets meer dan zes weken is de conclusie dat het zonder internet en televisie wel even afkicken is. We waren in Nederland toch behoorlijk gewend geraakt aan de luxe van even op een knop te drukken en alles is er gewoon. Maar langzaamaan word het wel
weer steeds stiller in mijn hoofd. Al dat nieuws wat dagelijks tot je komt neemt enorm veel energie van je weg. Nu is er alleen de stilte.
Als ik iets leer nu ik van het eiland Patmos naar het eiland Lesbos ben verhuisd is dat er andere gebruiken zijn. Voorheen dacht ik dat tradities in heel Griekenland hetzelfde waren, nu kom ik steeds meer dingen tegen die deze gedachte aan het wankelen brengt. Zo was het op Patmos een vaste traditie dat we op Palmzondag naar de kerk gingen en een kruis gemaakt van palmbladeren kregen. Die brengt je het hele jaar bescherming. Je hangt hem op in je huis
of aan de spiegel van je auto en je bent veilig.
Hoe is dat nu? Na twee jaar in Nederland weer in Griekenland aankomen? Herkennen we alles nog wel? Zijn we niet teveel gewend geraakt aan alle luxe van Nederland? Wat valt ons eigenlijk als eerste op? Dat antwoord is zo simpel en ligt eigenlijk zo voor de hand.
Hoe beschrijf je een gevoel van heimwee? In het Grieks wordt het zo mooi gezegd μου λείπεις. Jij wordt gemist door mij. En dat weten de Grieken zo mooi te omschrijven in dat ene zinnetje zodat het meteen de kern van de zaak raakt. Doordat we net terug waren uit Griekenland in februari om wat spulletjes op te halen en wat dingen te regelen in Nederland zijn we vast komen te zitten hier. In het begin toen corona uitbrak konden we eenvoudigweg niet naar huis. Het was door Griekenland verboden vanuit Nederland te komen. Dat was een vreemd gevoel, het voelde eerst bijna als een afwijzing maar wel een begrijpelijke afwijzing.
Half februari vliegt mijn favoriete vliegtuigmaatschappij Aegean Airlines ons naar ons nieuwe eiland. Dit lijkt een beetje op een reclameplaatje maar echt, ik hou van Aegean. Als je het vliegtuig instapt ben je meteen in Griekenland. Tenminste zo voelt dat voor mij. De stewardessen zijn van die hele echte, allemaal dezelfde lippenstift, allemaal hetzelfde knotje in het haar en allemaal dezelfde lieve glimlach en behulpzaamheid waardoor je op slag een vakantie gevoel zou krijgen. Kalimera klinkt het vrolijk om half zes in de ochtend. Terwijl je zelf nog half slaapt omdat je die nacht nauwelijks sliep van de spanning, en om half 4 al op het vliegveld moest zijn. We zijn al een beetje in Griekenland.
Sinds wij onze hond Dot op straat vonden heeft ze een gouden mandje. Zij is een deel van ons gezin, haar straatleven verleden ligt achter haar. Ze krijgt light-voer zodat ze niet te dik wordt, haar tandjes worden gepoetst, ze krijgt kauwstaafjes en snoepjes als beloning.
Naast ons bij een Griekse buurman liggen de zaken anders. Hij heeft een hond die op zijn stukje terrein aan een veel te kort touw ligt vastgebonden. Dat touw zit weer om een boom geknoopt. Hij heeft een bak water en krijgt ‘s avonds wat voer uit blik. Als ik onze Dot uitlaat en langs zijn huis loop kijkt hij me met treurige ogen na. Na een tijdje vermijd ik zoveel mogelijk om langs zijn huis te lopen. Op een avond horen we een harde gil vanuit die richting en we rennen ernaartoe. De buurman staat naast de hond die aan het touw bungelt. Het arme dier heeft zichzelf opgehangen aan de boom waar hij aan vastgeketend zat.
Het lijkt zolang geleden dat ik op een zondagavond de deur van ons huis op de berg in Patmos achter me dicht trok. Check, check, check, zijn de poezen echt goed buiten. We gaan een paar weekjes
naar Nederland. Tenminste dat was het plan. Het is eind november 2018. De taxi wacht, koffers en box van Dotje worden ingeladen. Dag huis tot over een paar weken.
Ach jee, oh nee, dáár zijn ze weer. Als we langs het tuincentrum in Kambos rijden zie ik ze staan. Paarse, gele en witte. Echt, ik ben allergisch voor die dingen. Ik wil geen herfst, dat is het. Tenminste nu nog niet, de zomer sluit zich te vroeg denk ik als ik die dingen zie.
Maar het verschijnsel lijkt niet tegen te houden, ze komen tevoorschijn rond deze tijd van het jaar. De zon schijnt nog uitbundig dus herfst (Φθινοπωρο, fthinoporo in het Grieks) lijkt nog ver weg. Iedere jaar als ik die dingen zie bekruipt me een gevoel van melancholie. De zomer kan hier zomaar overgaan in winter dus we hebben die bolchrysanten helemaal niet nodig om ons eraan te herinneren dat de herfst in aantocht is.
Langzaam glijdt de Patmos Star (kleine ferry) door het water, hij zal ons in een uurtje varen naar het nabijgelegen eiland Lipsi brengen. We hebben een korte vakantie geboekt tussen alle werkzaamheden door. We zijn de hitte en het overbevolkte Patmos van de zomermaanden juli en augustus ook een beetje beu. Teveel mensen, teveel auto’s, teveel drukke Italianen in te kleine bikini’s en zwembroeken van alles veel te veel.