Toen we ooit iedere zomer op vakantie naar Griekenland gingen en we zo’n beetje alle
eilanden hadden bezocht die er waren kwamen we op een mooie dag het haventje van Anti-
Paxi binnen varen. Een adembenemende aankomst op dat piepkleine eilandje. En daar begon
de droom. Als we eens een huisje zouden kopen of huren en ons voor langere tijd konden
onderdompelen in het echte Griekenland. Droom, droom, droom. Terug in Nederland maakten we de eerste stap door op Griekse les te gaan. Worstelen met het alfabet, kleine zinnetjes, worstelen met uitspraak en de grammatica. Maar dan, wat dan? Hoe nu verder? Werk en ons prachtige huis achterlaten om een vreemd avontuur aan te gaan? Maar Anti-Paxi bleef roepen. De vakanties werden rondkijk vakanties, oude huisjes in de natuur leken ons het ultieme geluk. Zo’n klein wit huisje onder de zon. Op Corfu zagen we er zo eentje.
Droom, droom, droom.
In het jaar 2003 stappen we op het eiland Patmos aan wal. Meteen toen mijn voeten de kade raakten wist ik dat ik thuis gekomen was. Verliefd. Natuurlijk gaat dan alles in een stroomversnelling. We vinden dat witte huisjes met de bougainville aan de voorzijde.
Dank je Popi dat je het zo liefdevol aan ons verhuren
wilde. Knopen moeten worden doorgehakt, keuzes moeten worden gemaakt. We verkopen ons heerlijke huis met de landelijke grote tuin in Nederland. Ons avontuur kan beginnen. En nog steeds waren we aan het dromen toen we Nederland verlieten.
De eerste zomer gaan we in Halleluja stemming door het leven. We vinden alles nog leuk en
super grappig. Het geeft helemaal niet dat we van het kastje naar de muur worden gestuurd
bij zo’n beetje alles wat we ondernemen. Een scooter kopen blijkt een lange adem avontuur
voordat alle papieren rond zijn. Een AFM nummer (belastingen) bemachtigen gewoon een
kwestie van geduld.
De post uit Nederland die terug wordt gestuurd naar Nederland en uren op het postkantoor
doorbrengen om dat goed te regelen is een kleinigheidje. Ik kan er een boek over schrijven
waar we allemaal tegenaan liepen. Dus als allereerste moesten we leren altijd en overal
geduldig te blijven. Als hier gezegd wordt na doume dan weten we het wel. Kom morgen of
overmorgen of volgende week maar eens terug.
De eerste winter was ook een winter die in onze
droom paste. Niet koud, met Kerstmis zaten wij nog
buiten te lunchen. En dat alles gesloten was op het
eiland vonden we alleen maar leuk om mee te maken, zo zie je Griekenland niet als toerist. Veel wandelen en plekjes ontdekken waarvoor het in de zomerse hitte te warm was. En de eilandbewoners vonden het fantastisch dat we zelfs in de winter op hun kleine eiland zonder voorzieningen wilde blijven. We voelden ons wel een beetje afgesloten van de buitenwereld, er ging maar drie keer per week een boot maar ook dat had toen nog iets romantisch.
De tweede winter was wat minder leuk. Het werd een koude winter en vooral vochtig. De
winters in Griekenland kunnen echt koud zijn en de meeste huizen zijn daar niet op gebouwd.
Veel van de eilandbewoners verkassen naar Athene waar ze een appartement hebben. Dat
hadden wij natuurlijk niet. In de winter werd Rhodos voor een dag of vier onze opwarmplek.
Een hotel met verwarming en een goed bed. Januari en februari zijn de slechtste maanden en
we hebben het behoorlijk koud gehad al die jaren. De roze bril kon af! Het echte Griekse
leven werd ons steeds duidelijker.
Hoewel iedereen even liefdevol en vriendelijk voor je is blijf je toch ergens een xenos (een
buitenstaander). Dat vraagt behoorlijk veel aanpassing wat heel goed is natuurlijk. Tenslotte
ben je wel in dit land als gast. Toen er op Patmos een vriend van ons stierf die al dertig jaar
op het eiland woonde sprak men over ‘de xenos’ die gestorven was.
Een andere cultuur heeft andere gebruiken die wij niet altijd helemaal begrijpen. Toen een
dronken buitenlander achter op ons autootje knalde raadde de politie ons aan om maar geen
drukte te maken omdat we dan jaren zouden moeten procederen bij de rechter op Kos. Beter
konden we de schade regelen met de dronkenlap. We wisten echt niet wat we hoorden. Daar
stond ik met mijn gevoel voor gerechtigheid en de vraag om een blaastest! Later kwamen we
erachter dat de dronken Zwitser een vriend was van de toenmalige burgemeester van ons
eiland en bovendien een kast van een huis aan het bouwen was en daardoor dus ook dikke
vrienden met de plaatselijke architect die in de gemeenteraad zat.
En tot op de dag van vandaag leren we nog steeds nieuwe dingen. Wat zeg je niet hier en wat
moet je juist absoluut vragen als je iemand tegenkomt? Onze directe Nederlandse manier van
doen en dingen zeggen is echt iets wat ik niet moet doen bij onze Grieks buren. Je leert en
leert en houdt de Griekse droom vast. Want iedere dag schijnt de zon, is het Licht
overweldigend en leven we ons Griekse (droom)leven. De roze bril blijft echter voorgoed in
de kast.
Tips:
– Wees altijd geduldig zelfs in de supermarkt;
– Probeer een beetje Grieks te spreken, dat wordt erg gewaardeerd;
– Kom zonder verwachtingen;
– Sta open voor een nieuwe en andere cultuur;
– Leer wat de knikjes met het hoofd betekenen;
– Hou als het even kan je eigen huis aan in Nederland zeker in de beginjaren;
– Zorg voor een goede ziektekostenverzekering;
– Blijf dromen en geniet van iedere dag
