Dotje van Patmos, ons Grieks wondertje 

En dan zie je mij. Twee enorme diepbruine ogen kijken recht mijn ziel binnen.  Ik ga eten voor je kopen en natuurlijk begin je me te volgen naar ons huisje. Nou hebben we de pech dat onze huisbazin van dat moment een hekel heeft aan dieren en een hondje in huis nemen zou betekenen dat wij meteen samen met jou op straat komen te staan.  Wat een dillema dus ineens. 

Maar dan ben je weg, net zo plots als je gekomen bent, ben je verdwenen. Ergens een opluchting, ergens toen al een diep verdriet.  We kijken steeds naar je uit maar je lijkt echt weg, ben je meegenomen van het eiland af? De zomer gaat verder zonder jou.

Tot we op een dag een expositie gaan bezoeken in de Chora, een stadje boven op de berg. Als we buiten komen zie ik je en jij ziet mij meteen. Uitbundig van vreugde, springlevend en blij dans je rond me als we de berg af gaan. Vast van plan niet meer van onze zijde te wijken.  

Dus begint alles van voren af aan, je ligt op straat voor ons huisje, je eet bij ons (we eten zelf nu aan de voorzijde van ons huisje half op straat zodat je bij ons kan liggen) en ondertussen pieker ik me suf wat we toch met jou en ons leven moeten. 

Iedere avond sluit ik in tranen onze deur en gluur ik door het doucheraampje naar jou als je voor ons huisje ligt waar onze huisbazin argwanend de boel ook nog eens in de gaten houdt. 

Zachtjes piep je. Dat komt rechtstreeks mijn hart binnen, ik huil mezelf in slaap. En dan het keerpunt, ik sta op een ochtend op en weet ineens wat ik  te doen heb. We nemen haar, ze hoort zo duidelijk bij ons, ze is immers al naar mijn hart verhuisd. Wat de consequenties ook zullen zijn, zij zal niet op straat meer hoeven leven. Desnoods gaan we maar terug naar Nederland. 

Vastbesloten open ik de deur waar ik tot mijn verbijstering een lege straat zie. Je bent er niet.  Dus zoeken we uren aaneengesloten, onze wanhoop wordt steeds groter tot lief zegt dat hij verder gaat zoeken met de scooter in Chora.  Wellicht ben je daar weer heengegaan. Maar als hij bij de scooter arriveert ziet hij tot zijn stomme verbazing dat jij erop ligt. Slim hondje,  zo kunnen we je nooit vergeten.

Dan gaat alles razendsnel, die dag is bij toeval de dierenarts van het nabijgelegen eiland Leros op ons eiland dus als eerste gaan we daarheen. Zonder riempje stap je dapper mee naar binnen. Check tandjes, check hartje, check bloed, check leeftijd (ergens tussen de één en twee jaar??). Vaccinaties, wormen en vlooien kuur, een halsbandje kopen we ook nog bij hem. 

En we verzinnen ter plekke je naam voor in je paspoort. Elado, je Griekse naam, later afgekort tot Do en Dot tot het uiteindelijk Dotje is geworden. En dan naar onze huisbazin, het kan me niet meer schelen wat ze ervan vindt, of we uit ons huisje zullen worden gezet, alles is goed nu ik weet wat me te doen staat. Een hoop Grieks drama volgt natuurlijk maar aan het eind van het liedje helpt het toch blijkbaar dat we maandelijks geld in het laatje brengen. 

Vol ongeloof zitten we aan het eind van die dag op ons terras. En jij nestelt je aan onze voeten, in één dag ben je van straathondje een huishondje geworden. Je zwerversleventje is voorbij. Als we die avond gaan slapen kom je tussen ons in liggen op bed. Veilig, ik voel je zachte vachtje tegen ons aan en hoor je rustige ademhaling. Je bent thuis. 

In de meer dan twaalf jaar die volgen heb je ons zoveel gebracht. Onvoorwaardelijke liefde en trouw. Die altijd diepbruine ogen die mijn ziel binnen bleven kijken. Mijn zielekind. Je bent op en neer meegereisd van Griekenland naar Nederland en terug.

Wat hebben we veel mooie avonturen beleefd. Je ging overal mee naartoe omdat je verlatingsangst had. Dat is ook nooit een dingetje geweest voor ons. Je ging waar wij gingen en als je ergens niet binnen mocht bleven wij daar ook weg. Je hebt nooit aan een riempje hoeven lopen, je bleef gewoon bij ons, het kwam gewoon niet in je op om niet bij ons te blijven. Echt iedere  dag met jou was een feest.  

En toch werd je ziek, zo ontzettend ziek. Het ongeloof. Jij?!  Dat kan toch niet. Ons meisje, ons kind. In onze wanhoop hebben we je nog laten behandelen maar ergens in de sterren stond blijkbaar al geschreven dat je gaan moest. Je bent overgegaan zonder tussenkomst van de dierenarts, op jouw eigen moment bij ons, in je eigen veilige mandje terwijl we bij je zaten en tegen je praatten. Που πας Δοτγε μου? 

Zachtjes ben je voor eeuwig in slaap gevallen. 

We moeten je loslaten, je lijfje dan, je bent nog steeds bij me op diep zielenniveau. Het verdriet is enorm, nog steeds, iedere dag weer. Het is leeg en stiller dan stil, in huis, in mij. Maar juist die leegte, die stilte zijn nodig om te rouwen. En wat nu vooral begint te overheersen is het gevoel  van diepe dankbaarheid. Dat jij ons uitkoos om voor te zorgen, dat jij ons uitkoos om bij te komen wonen. De vreugde die je gaf, de vreugdedansjes die je kon maken als ik alleen al je naam uitsprak. De dankbaarheid voor de indringende blikken die je me gaf, de communicatie tussen ons zonder woorden. 

Als ik rond kijk in Griekenland of in Nederland zie ik het plekje waar je urn met as staat. Het ritueel van het kaarsje aansteken in de ochtend werkt helend. Je reist nog steeds met ons mee heen en weer. 

Je bent altijd bij me, je leeft verder in mij. 

Diepe verbondenheid. 

Liefde met vele hoofdletters, Onvoorwaardelijke liefde en zachtheid, mijn veilige haven en houvast, dat was jij en ben jij.