Ode aan Lesbos

Hier wordt er gebouwd met de grijze stenen van het eiland zelf waardoor de huizenstijl in mijn ogen soms wat donker overkomt tegen de achtergrond van de immer blauwe zee. Ik vind het landschap stoer en ruig met de vele bergen met olijfboomgaarden. En soms ineens weer lieflijk als we een stille baai ergens langs de kust ontdekken. Er is veel bos rondom de bergwegen. Die bergwegen zijn niet favoriet bij mij.

Bergen

Als we het noorden waar wij wonen willen verlaten kunnen we niet anders dan door de
bergen rijden. Tot nu toe zit ik met gespannen kaken en het zweet in mijn handen in de auto
en probeer ik niet naast me te kijken waar in mijn ogen af en toe een afgrond op doemt. Onze
wekelijkse boodschappen doen we in Kalloni waar drie grote supermarkten naast elkaar zichzelf beconcurreren. Kalloni is het hart van het eiland, iedereen uit de wijde omgeving komt er boodschappen doen. Er zijn kledingwinkels, winkels met huishoudelijke artikelen en er is een dierenwinkel wat na ons bezoek aan de dierenarts hier een zegen is. Het is er dikwijls druk, iedereen parkeert zijn of haar auto waar het uitkomt en dat maakt dat het stadje lichtelijk chaotisch overkomt. Ietsjes verderop ligt Skala Kalloni wat niet meer is dan een lief pleintje vanwaar je het strand betreedt met taverna’s en de onvermijdelijke strandbedjes hier op Lesbos. In ons dorp zijn ze ook, die rijen strandbedjes die bezet worden door rijen zonaanbidders die we per uur roder zien worden op hun bedje.

Molyvos

In het noorden is Molyvos de mooiste en meest authentieke plek. Molyvos trekt een ander publiek, cultuurliefhebbers in plaats van de mensen die voornamelijk op zoek zijn naar zon en een
zonnebedje. In Molyvos ga je mooi aangekleed uit eten of naar een concert in de open lucht. De huizen van het stadje zijn rondom het kasteel gebouwd in langzaam aflopende straatjes tot
aan de haven waar een kapel staat. In deze kapel werd aan de vluchtelingen die toen doordrenkt van de gammele bootjes kwamen eerste hulp verleend. Als ik bij het haventje ben ga ik altijd naar binnen om een kaarsje aan te steken.

Het is een idyllisch plekje met de vele terrasjes rondom.
Toerisme is in het noorden van Lesbos de voornaamste bron van inkomen en de bevolking heeft het de laatste jaren sinds de vluchtelingencrisis en daarop de coronacrisis niet gemakkelijk gehad. Deze zomer trekt het toerisme langzaamaan wat aan. Wat natuurlijk alleen maar fantastisch is. Want met een stijgende energierekening hebben de gezinnen die rondom ons wonen het volgende probleem om het hoofd boven water te houden.

Trauma

Veel herinnert je aan de vluchtelingencrisis die nog niet lang geleden hier een enorme omvang had. Gisterenavond toen we op de meest idyllische plaats van ons dorp een hapje gingen eten keken we recht op de doeken van UNHCR die nu als
dakbedekking van het terras eronder worden gebruikt. De eigenaresse van het restaurant vertelde dat de Grieken die bij haar komen eten soms woedend weglopen als ze die doeken zien.
Maar wat kan zij eraan doen dat haar buren ze op die confronterende manier gebruiken? Het onderwerp ligt super gevoelig hier. Er is een collectief trauma ontstaan.

De witte huisjes van Patmos zijn een beetje aan het vervagen, ik droom nu in andere kleuren. Kleuren van het land, moestuinen, cipressen en groene berghellingen. Olijfboomgaarden. Je kan niet anders dan loyaal zijn aan de bevolking van dit eiland als je hier bent.

Mogen de komende jaren deze bevolking een groeiend economisch vooruitzicht bieden en
mag het eiland daarnaast zijn authentieke zelf blijven.