Oud, gammel, opknappertjes vaak. De huren waren laag dus veel kan je ook niet verwachten. Huurcontracten waar wij als nette Nederlanders om vroegen daar doen Griekse huisbazen niet aan. Hoogstens een stukje papier waar een fictieve huur op wordt vermeld. Zeg €100 als je in werkelijkheid €300 betalen moet.
Belastingtechnisch lucratief voor de huisbaas en ons heeft het eigenlijk nooit heel veel uitgemaakt. Op Patmos woonden we uiteindelijk in het huis van onze dromen op de berg met uitzicht op de blauwe zee. Met heel veel pijn in ons hart moesten we die ideale plek achter ons laten. Mijn hart bleef er toch een beetje achter, zie vorige blogs.
Maar dan Lesbos en ook waarschijnlijk de veranderende tijden. Vooral de opkomst van Airbnb die in mijn ogen veel, zo niet alles verpest heeft. Neem het overigens de Griekse huisbazen maar eens kwalijk, dollartekens verschenen in hun ogen. Toeristen komen toch wel en bijna iedere Griek heeft wel een kamertje of familiehuisje wat verhuurd kan worden. Zolang de belastingdienst niet controleert en/of langskomt is het een goede bron van inkomsten.
De dupe van dit hele gedoe zijn echter wel de jongeren op het eiland die zelf ook een huisje zoeken. In de wintermaanden lukt dat nog wel maar in de drukke zomermaanden moeten ze maar weer even bij papa en mama gaan wonen.
En de dupe zijn ook de mensen zoals wij die voor het hele jaar een huis willen huren.
Toch lukte het ons weer een huis te vinden op Lesbos, wel voor een prijs die het dubbele was dan wat we voor ons prachtige huis op Patmos moesten betalen. En natuurlijk zonder huurcontract zodat we nauwelijks een poot hebben om op te staan.
Wat we er gratis bijkregen was een huisbazin die erg aanwezig was. En die zich nimmer aan haar afspraken hield. Een soort Mark Rutte met geen actieve herinnering aan gemaakte afspraken. Dus noodgedwongen en met frisse moed op zoek naar iets anders. De huur was toch veel te hoog.
We vinden een leuk ieniemienie huisje en wonen daar twee jaar. Ook weer zonder huurcontract natuurlijk en we moeten beloven dat als er inspectie komt we een soort van verhaal verzinnen dat we even op bezoek zijn. Omdat ik niet zo heel goed ben in dat soort dingen verspreek ik me meteen bij de eerste de beste controle. Gelukkig begreep de dame die langskwam me niet helemaal en liep het goed af. De controles gebeuren trouwens ook op z’n Grieks op ieder eiland. Zodra de inspectie voet aan wal zet gaat de tamtam. Iedereen weet dat ze er zijn en iedereen weet dat ze dus zeer waarschijnlijk langs gaan komen en maatregelen en eventuele aanpassingen kunnen snel worden genomen.
Hoe dan ook, het huisje waarin we leven is piepklein maar heeft eigenlijk alles wat we nodig hebben, vooral veel buitengebeuren en omdat we meestal buiten leven vanaf het vroege voorjaar zijn we uiterst tevreden. Het zonnetje maakt zoveel goed.
Lesbos zit duidelijk weer in de lift na jaren getob rond de vluchtelingencrisis. Toen kwamen de corona jaren en toen kwamen wij.
Op Patmos woonden we natuurlijk prachtig en hadden we weinig met onze huisbazin te maken. Eens per maand brachten we de huur en verder hadden we een uiterst vriendelijke maar lichtelijk afstandelijke verhouding. We waren volkomen vrij om te doen en te laten wat we wilden in ons huis dicht bij zee.
Ligt het aan de mentaliteit van een eiland? Op Lesbos leek alles meer om geld te draaien. Ons ieniemienie huisje is ook al bijna twee keer zo duur als ons grote huis op Patmos. Toch zijn we gelukkig met ons mini huisje en na het bezichtigen van maar liefst 9 huizen in het voorjaar haken we verder af. Huizen zijn ofwel te duur, ofwel alleen te huur voor het voor- en najaar ofwel zover van alles afgelegen dat de huisbaas je er bijna voor niets zou moeten laten wonen om zijn huis niet helemaal te laten verkommeren. Dus zitten we goed dachten we bij N onze huisbaas in het piepkleine huisje.
Maar dan vinden we in een verlaten bergdorpje een nog meer verlaten puppy. Helemaal alleen leeft ze tussen een populatie zwerfkatten, volgens ons denkt ze zelf ook dat ze een poes is. Ze eet alleen maar kattenbrokjes die de dorpsbewoners voor de poezen uitstrooien. Broodmager is ze en veel te klein. En bovendien zo bang en schuw, niet benaderbaar. Geslagen, geschopt?
We kunnen haar toch niet zo achterlaten? Maar vangen gaat ook niet, een vangkooi waar ik normaal reuze handig mee ben werkt niet in haar geval. Er zit dagelijks van alles in echter alleen maar poezen natuurlijk. Wat te doen?
We besluiten haar dan maar een paar keer per week eten te brengen, ze lijkt ons goed te herkennen. Ik noem haar Fee en als we beneden het dorp parkeren en haar roepen komt ze aangerend, hongerig maar steeds even schuw. Eten moeten we op afstand zetten, katten moeten we wegsturen zodat zij een beetje eten binnen krijgt. Meer dan dat lukt niet. En toch en toch, als we haar nu toch proberen te vangen met een touw? Dan kan ze mee en is ze in ieder geval uit de zieke kattenpopulatie want daar lopen een paar behoorlijk zieke poezen tussen.
Eerst maar eens praten met N onze huisbaas dat we haar willen opnemen in ons huisje. Een gesprek werd het niet, een hard en onverbiddelijk NEE werd het wel. N wil geen honden op zijn erf en ineens is ons huisje ons huisje niet meer maar zijn huis waar we mogen wonen op zijn voorwaarden. We kunnen vertrekken als we dit doorzetten, duidelijke taal, niet waar. Voor ons tien anderen wordt er nog bijgevoegd en dat is natuurlijk nog waar ook waarschijnlijk. Onze filos (vriend) N blijkt ineens geen filos meer te zijn.
Intussen wordt de sfeer er natuurlijk niet beter op en lijkt Fee ook niet van plan om mee te werken aan onze plannen. Voor ons is het tijd het ieniemienie huisje achter ons te laten. En Fee ook los te laten, ze blijft achter in het dorp. Een dorpsbewoonster zal zich over haar ontfermen. We hopen dat haar zal lukken wat ons niet gelukt is omdat we op afstand van het bergdorpje van Fee woonden. Fee heet nu Loukoumi (Turks fruit). En een snoepje is ze!
En ach, we zijn na al de jaren onder de Griekse zon zelf ook een beetje als de Grieken geworden. Wat vandaag niet komt komt morgen wel.
Huizen, huisbazen en honden, ze komen als vanzelf op ons pad.
Dus vol vertrouwen gaan we verder.
Wordt vervolgd
