Van die griekse gewoontes

Als ik met mijn vriendin Dietha koffie aan het drinken ben en haar telefoon gaat tijdens ons gesprek over neemt ze die onmiddellijk op en volgt er een gesprek wat twee seconden kan duren maar ook gerust een kwartier.Het kan ook nog gemakkelijk gebeuren dat ze ineens alles laat vallen omdat de persoon aan de andere kant van de lijn haar ergens voor nodig heeft.

 Ik grap weleens dat ik haar beter kan bellen dan koffie met haar te gaan drinken op ons favoriete terrasje aan de zee. 

Grieken en hun telefoon. 

Een kort nai, ella of parakalo klinkt het aan de andere kant van de lijn als je iemand opbelt.Waar wij gewend zijn de telefoon op te nemen met onze naam zegt een Griek die nimmer. Zo kan het zijn dat je denkt Yorgos aan de lijn te hebben en kom je er al pratende achter dat je zijn neef Dimitrios spreekt die de telefoon van Yorgos even opnam met zo’n gebromd parakalo. Zelfs als je een officiële instantie belt wordt er opgenomen met een kort nai en hoop je maar dat je de juiste afdeling te pakken hebt! Telefoneren is sowieso reuze vermoeiend in Griekenland. Je begint natuurlijk met een ti kaneis over en weer waarbij je eigenlijk niet echt op het antwoord hoeft te wachten want daarop volgt een stortvloed aan verhalen en informatie waar je helemaal niet voor belt. Over het weer, de gezondheid, de toestand in de wereld en tegen de tijd dat je eindelijk kan vertellen waarvoor je eigenlijk belt ben je dat zelf bijna vergeten. Bovendien hebben de Grieken de neiging steeds harder te gaan praten waardoor je dat zelf van de weeromstuit ook gaat doen. En praat je heel snel en heel hard dwars door elkaar heen.Zo kan het ook gebeuren dat je op straat of op een terras en tot in de supermarkt hele gesprekken aan het volgen bent waarbij de toon van het gesprek steeds luider wordt. In het begin toen wij pas in Griekenland woonden en de mobiele telefoon aan een opmars begon dacht ik steeds dat iedereen ruzie liep te maken tot ze aan het einde van het gesprek vriendelijk afsloten met een yia yia yia. Dat had ik trouwens ook als ik ze gewoon hoorde praten tegen elkaar zonder telefoon. Inmiddels zijn we wel gewend aan het schreeuwen over en weer. Maar die manier van telefoneren, ik weet het niet.  

Zal dat ooit wennen?